Een weekje Sapa en Halong Bay

Je zal maar net met een dieet begonnen zijn en een week op stap moeten met twee Friezen!
Hun motto was: “iedere keer dat je ‘nee’ zegt tegen iets dat we je aanbieden, val je af”… Of die theorie klopt weet ik niet, maar ik heb wel heel vaak nee gezegd deze week.
Slechts eenmaal heb ik flink gezondigd, met een lekker ijsje bij Fanny’s. Hoeveel kilo’s eraf (of erbij) zijn, weet ik niet. M’n huisgenoot verbiedt me op de weegschaal te staan, het mag van haar pas op donderdagochtend.

De vakantie met Ingeborg en Sjoerd – Ouwe was in één woord geweldig, hoewel we natuurlijk wel het één en ander meegemaakt hebben met de Vietnamezen…

Na een slapeloze treinreis arriveerden we in Lao Cai, om 6 uur ’s ochtends. Tot mijn grote verbazing zag ik een kerel met een bordje “ALETTA” staan, dus hobbelden we braaf achter hem aan, geen idee wat de bedoeling was. Na wat telefoontjes van het hotel en een neuspeuterende Vietnamees ter plekke, bleek na drie uur wachten (!) dat we op een tour gestuurd werden, waar we achteraf natuurlijk voor moesten dokken.
Na een markt, bergdorpje en de Chinese grensovergang werden we dan eindelijk om 5 uur ’s middags bij ons hotel in Sapa gedropt.

Ik denk dat Sapa een mooi bergdorp is, veel heb ik er niet van gezien, aangezien het zo mistig was als de oudejaarsavond in 2007 (voor wie zich dat nog kan herinneren). Pas op de laatste dag trok het een beetje op en konden we enigszins het uitzicht bewonderen.
We bezochten die dag het huis van Xu, een Black H’mong meid, die precies even oud als ik is (ook van april 1983). Ik weet niet of meid echter het goede woord is, aangezien zij al tien jaar getrouwd is en vier kinderen van 8,5, 4 en 2 heeft. Op de één of andere manier lijkt zij veel ouder dan ik.
Een vriendin uit Saigon kende haar al en gaf me haar telefoonnummer, zodoende ontmoetten we elkaar. Het was heel bijzonder om haar gezin in dit bergdorpje te bezoeken. In het begin zie je vooral “kostuums” en bij het vertrek heb je een nieuwe vriendin gemaakt.

Na Sapa trokken we, wederom na een slapeloze treinreis, via Hanoi, naar Halong Bay.
We arriveerden om 5 uur ’s ochtends met de trein in Hanoi, waar we na anderhalf uur wachten en het gehele treinstation te hebben gezien, door een knulletje van 16 werden opgehaald en in een taxi geduwd werden richting een transferhotel in het centrum van Hanoi.
Daar wachtten we weer twee uur, tot een helder Vietnamees licht met busje ons kwam ophalen voor de befaamde Halong Bay tour. Hier zaten al twee Twentse dames op leeftijd in. Na een rondje door het centrum, reden we plotseling weer door hetzelfde straatje als het hotel waar we opgepikt waren. Bleek dat het heldere licht een passagierslijst vergeten was…
Vol goede moed vertrokken we voor de tweede keer.
Na twintig minuten (voor jullie informatie: we reden inmiddels al op de snelweg), stopte onze chauffeur ineens. Zette zijn busje in z’n achteruit en reed achteruit over de snelweg terug. Zelfs de rotonde reed hij achteruit op.
“Nee he?!” kreunden wij, “hij gaat vast weer terug naar het hotel”… :(
“Nee, nee, jullie denken véél te negatief” aldus de twee Twentse dames op leeftijd. “Jullie hebben je Nederlandse modus nog aanstaan, gewoon positief denken, dan gebeurt het niet”.

Vol goede moed en een tikkeltje geïrriteerd reden we twintig minuten later voor de derde keer weg van hetzelfde hotel. Dit keer waren we twee passagiers vergeten.

Niks geen Nederlandse modus, dit is de Vietnamese realiteit…

Op de snelweg bleek dat de chauffeur óók nog ’s last had van stuiptrekkingen in zijn voet. Mega misselijk kwam Ingeborg drie uur later aan in Halong City en ook Sjoerd – Ouwe en ik waren blij dat we eruit waren.

We gingen aan boord van een schip, waar we één nacht op hebben geslapen. De andere nacht sliepen we op een eiland, genaamd Cat Ba, midden in Halong Bay. We bekeken een grot (waar zo’n 150 mensen per uur doorheen komen), gingen kanoën, sprongen van de boot af, bekeken met 35 man brutale apen op “Monkey Island” en beklommen een berg. Oh, ik vergeet bijna dat ik ook nog 1½ boek heb kunnen lezen.

De terugweg via Hanoi verliep ook niet helemaal vlekkeloos, onze vlucht van 12 uur ’s middags bleek te zijn geannuleerd, wegens technische mankementen.
We zouden om 4 uur ’s middags pas vliegen. Toen we om 2 uur aankwamen op de airport, bleek dat het vliegtuig om 4 uur ook nog niet klaar zou zijn en werd de vlucht naar 7 uur ’s avonds verschoven.
Hier nam rasechte Fries Sjoerd – Ouwe geen genoegen mee en regelde heel brutaal dat we met een andere vlucht om half 3 mee konden. Al rennend over de airport sloten we een leuke reis af.

Morgen vliegen Inge en Sjoerd – Ouwe weer naar huis en begint voor mij het normale leven weer…