De sloppenwijken van Cambodja

De laatste keer dat ik een sloppenwijk bezocht, was vier jaar geleden in Tadzjikistan.
De stank, de viezigheid en de wanhoop van mensen in dergelijke gebieden was een beetje weggezakt, maar na het bezoeken van de sloppenwijken in Sihanoukville (zuiden van Cambodja) afgelopen weekend, staat het me weer haarscherp voor ogen.

Vivian, een Nederlandse meid die ik bij toeval zes maanden geleden in Ho Chi Minh leerde kennen, maakt documentaires over projecten in Zuid–Oost Azië. Zo filmde ze een medisch project in een afgelegen bergdorp van het noorden van Vietnam en een project dat zich op straatkinderen richt in het zuiden van Cambodja.
En daar ging ik haar het afgelopen weekend opzoeken, wat ten eerste supergezellig was (ook nog een dag heerlijk op het strand kunnen liggen én in de zee kunnen zwemmen :D) en ten tweede ook nog eens enorm leerzaam én een unieke gelegenheid om deze backpackersplaats van een compleet andere kant te bekijken.

Cambodja heeft meer dan één probleem, waar ik zeker niet alle details van ken (jammer genoeg).
Amper dertig jaar geleden is de (slimmere) helft van de bevolking uitgemoord (dat gaat om miljoenen mensen!), dat betekent dat de tweede generatie nu van mijn leeftijd is en natuurlijk kampt het land met mensen die verschrikkelijke trauma’s hebben, wat logisch is.
Het land heeft men dertig jaar geleden moeten opbouwen vanaf een absoluut 0-punt. Alle dokters, psychologen, leraren enz. waren immers vermoord. Dat de wederopbouw nog steeds in volle gang is, is vast voor niemand een verrassing.

De organisatie waar Vivian filmt, heeft een gebouw dat midden in de sloppenwijken staat. Het verzorgt een soort van ‘naschoolse clubs’, zoals schilderen, dansen, circusacts, zingen en andere creatieve en sportieve dingen. Ook heeft het een preventieteam, dat ouders probeert te stimuleren hun kinderen naar school te sturen en een aantal schoolse activiteiten.
Veel kinderen gaan overdag niet naar school, vanwege geldgebrek, maar ook vanwege ‘het nut er niet van inzien’. Op het strand zijn veel kinderen actief, die zelfgemaakte armbandjes, kettinkjes en andere nutteloze meuk proberen te verkopen aan toeristen. Dat niet iedereen even blij is met de komst van deze organisatie (die nu vijf jaar actief zijn dacht ik) en vele andere zaken zijn me tijdens dit bezoek wel duidelijk geworden.
Ook besef ik nu beter dat het vooral een zaak van een hééééél lange adem hebben is.

De kinderen die naar de clubs in het project komen, hadden met elkaar korte optredens ingestudeerd, wat afgelopen zaterdagmiddag in een grote show aan de rest van de buurt geshowd werd. Er werd groots uitgepakt, met zelfs een “professionele band” uit Phnom Penh (met een 55-jarige Duitse zanger die eerder een gestoorde professor leek, weinig ritmegevoel had en bovendien onwijs vals zong, maar het Cambodjaanse publiek helemaal wist op te zwepen, jammergenoeg had de accu van mijn camera het tegen die tijd begeven, anders had ik het beeldmateriaal zéker met jullie gedeeld). Het was een groot feest voor de lokale bevolking, die helemaal uit hun dak gingen. Geweldig om mee te maken!

De gastvrijheid van veel Cambodjanen is overigens hartverwarmend. Ik kwam bij het gastgezin van Vivian thuis (midden in een sloppenwijk) en werd warm verwelkomd door alle leden van het gezin (die in aantal ontelbaar waren), die met z’n allen buiten aan het socializen waren. Bij het weggaan kreeg ik een iets in mijn handen gedrukt van één van de jonge vrouwen.
Wanneer ik mijn handen openvouw zie ik een paar pareloorbelletjes in mijn handpalm liggen. Tsja, hier schieten woorden toch voor tekort…