Lovely weekend at the beach

Na een dertien uur durende busrit, waarin het gehuil van de baby achter ons en het geclaxonneer van de chauffeur overheerste, kwamen Bo en ik ‘s ochtends om 11 uur lichtelijk gebroken in het druilerige kustplaatsje Nha Trang aan.
Niks zon, zee, strand. De weersverwachting was regen, regen, onweer en meer regen.
Viv, die met een eerdere bus gekomen was, had al een hotel gevonden en zodoende konden we direct inchecken en opgefrist richting de lunch vertrekken.
Om Koninginnedag te vieren (en het feit dat we aan de kust zaten), proostten we met champagne de start van de vakantie af.
Juist op het moment dat we die dag besloten wellicht op Koninginnedag toch liever in Nederland te zijn, gebeurde in Nederland iets onbegrijpelijks, waar wij pas de dag erna van hoorden, via CNN.
Onze monden vielen open van ontzetting. Wie haalt het in zijn hoofd dé feestdag van Nederland te verpesten?
Ik ben erg benieuwd hoe jullie allemaal Koninginnedag “gevierd” hebben dit jaar! Wie kan me er iets over vertellen? En wie kan me iets over de sfeer die nu in Nederland hangt vertellen?

Verder hebben we die dag een massage genomen, de verschrikkelijkste ooit. Het personeel had werkelijk geen idee waar ze mee bezig waren. Na afloop kregen we een papiertje in ons hand gedrukt, waar we moesten aangeven hoe we de massage vonden. Aangezien we de vrouwen niet direct een minderwaardigheidscomplex wilden bezorgen, vulden we de optie “goed” in (andere opties waren “waardeloos”, “heel goed” en “uitmuntend”), waarop we direct moesten invullen hoeveel fooi we wilden geven. Pardon? Fooi? Nu moet je weten dat fooien erg ongebruikelijk zijn in Vietnam en is het al helemaal brutaal om ernaar te vragen.
“Yes, you give tip”, waarop de vrouw me bruut de weg versperde naar de gang.
Zoals je begrijpt hebben we uiteraard geen cent achtergelaten.

“You give tip?” – Mijn ultieme tip is: doe iets aan je klantvriendelijkheid, mensen…

Aan het strand in Vietnam hangen, bleek uiteindelijk toch niet zo’n heel vervelend alternatief. De dag erna hadden we vreselijk geluk met het weer, want het ging pas ’s avonds rond een uur of 22.00 regenen. We hebben heerlijk een dag op het strand gelegen, boek gelezen, gekletst, gegeten, cocktail gedronken; super!

De dag erna regende het weer, en hebben we wederom (hoe vervelend is dat), een massage genomen, ditmaal op een andere locatie, wat echt prima was. Ook geen vervelende vragen achteraf. ;) Verder een enorme bak ijs weggewerkt en beetje rondgeslenterd.

Al met al een paar heerlijke dagen, om even te ontvluchten aan de hectische stad.

De thuiskomst was iets minder aangenaam. Boven mijn computer vond ik een heuse vogelspin. Zo één die je normaal in de dierentuin ziet.
Minstens 15 seconden heb ik als versteend mezelf afgevraagd wat ik in vredesnaam moest doen met het monster in de hoek. Daarna kreeg ik de tegenwoordigheid van geest om mijn camera te pakken en een foto te maken, voordat ik de held zou gaan uithangen. Gelukkig waren mijn huisgenoten Nicklas en Elaine thuis; heldhaftige Nick kwam als redder in nood met twee bussen kakkerlakverdelger aanzetten. Nu blijkt die arme knul nog banger voor spinnen te zijn dan ik, waardoor hij haast een hartverzakking kreeg (met grote ogen, achteruitdeinzend: “Holy shit, that thing is huge!”).
Gelukkig voelde hij zich echter wel geroepen om me te helpen, waardoor we de arme spin met de kakkerlakverdelger te lijf gingen.
Grappig dat zijn bloedeigen broer via Facebook liet weten niet te geloven dat Nicklas zó'n heldhaftige actie durfde te ondernemen.

Uiteindelijk hebben we niet alleen de spin vergiftigd, maar had het niet veel gescheeld of wijzelf hadden ook het loodje gelegd door al die dampen.
Uiteindelijk was het beest niet eens echt dood, maar heeft Nicklas hem met een tijdschrift doodgemept…

Dit slachtveld maak ik liever nooit meer mee. Welkom thuis! :D