Vakantie in Korea * DMZ

Korea bezoeken was, zoals ik al eerder schreef, een droom die eindelijk uitkwam. Een van de hoogtepunten was zeker het bezoeken van de DMZ (Demilitarized Zone), wat ik gisteren gedaan heb. 
In de zomer van 1953 tekenden Noord- en Zuid-Korea een overeenkomst dat de grens (over een breedte van 214 km) voortaan bewaakt zou worden en dat er een bufferzone van twee kilometer aan zowel noord- als zuidkant moest komen, waarin niet gevochten mag worden. 

Aan de zuidkant is, in deze twee kilometer, het Zuid-Koreaanse leger actief en wordt hierbij bijgestaan door de Verenigde Naties (waaronder Nederland), maar gisteren heb ik alleen Amerikanen gezien, die hier twaalf maanden op rij dienen. 
De bufferzone is een hermetisch afgesloten gebied, waarbij je bezoek een dag van tevoren aangekondigd moet worden, je door een paspoortcontrole moet en je je moet houden aan stricte kledingvoorschriften (het schijnt dat Noord-Korea foto's maakt van bezoekers en gebruikt bij hun propaganda tegen het westen).
Met een klein groepje (verboden gebied voor mensen met bijvoorbeeld Cubaans, Syrisch of Iraans paspoort!) gingen we de JSA (Joint Security Area) in, waar foto's alleen toegestaan waren op aanwijzing van de militairen en we opgesteld in rijen van twee moesten lopen. Daarnaast mochten we absoluut niet wijzen of contact maken met de Noord-Koreaanse militairen. 

We bezochten het 'peace house', waar we uitleg kregen over de DMZ en gingen vervolgens richting de officiele grens. Midden op die grens staan drie blauwe gebouwtjes, die gebruikt worden bij ontmoetingen tussen noord en zuid. We mochten een van de gebouwtjes in, waar binnen een paar tafels aan Zuid-Koreaanse kant staan en een paar aan Noord-Koreaanse kant en daarnaast een grote tafel exact in het midden, met daarop een vlag van de Verenigde Naties. Die vlag wordt overigens verwisseld op het moment dat de Noord-Koreanen hun tour doen: dan staat er natuurlijk een Noord-Koreaanse vlag. 
De deur aan de noordkant was overigens vergrendeld. We mochten vrij in het gebouw rondlopen, zodat we officieel aan beide kanten geweest zijn, maar de grens oversteken is  verder natuurlijk ondenkbaar. De laatste keer dat iemand het probeerde was in de jaren '70 geloof ik (een Sovjet die van noord naar zuid rende), maar het zal ongetwijfeld niet zo goed voor die man afgelopen zijn.

Er zijn verder nog wel 100 andere (soms groot, soms klein) feitjes te noemen over de DMZ, zoals het indrukwekkende verhaal achter de 'bridge of no return', waar alle krijgsgevangen van beide landen na de oorlog voor de eenmalige keus werden gesteld in welk land ze wilden gaan wonen. Zodra ze de brug af waren, was er geen weg terug. Het kon dus zijn dat je ouders en broers/zussen in het ene gedeelte woonden en je vrouw/kinderen in het andere. Tegelijkertijd had men geen informatie of geliefden nog in leven waren, na de oorlog en waren keuzen gebaseerd op vermoedens. Hoe langer ik er over nadenk, hoe meer bizar ik dit vind. 

Vlak voor de DMZ staat overigens een enorm treinstation, dat in 2003 nog door president Bush feestelijk geopend is en de handelsrelatie tussen noord en zuid zou moeten bevorderen en bovendien gezien werd als opening voor een verenigd Korea. In 2008 werd het transport echter stilgelegd door een moordincident op een Zuid-Koreaanse, waar de Noord-Koreaanse overheid (nog) geen excuses voor heeft aangeboden. Nu dient het station als toeristische trekpleister. Het werd me wel duidelijk dat de Zuid-Koreanen dromen van de heropening van dit station en de hereniging met het noorden. 
Ik droom met hen mee, maar besef me dat er nog een zeer lange weg te gaan is, voor het zover is.