Het tweede jaar in Vietnam is begonnen

Een paar dagen terug in Vietnam en ik zit weer volop tussen de motorbikes, mensen die aan de lopende band Mexicaanse griep schijnen te krijgen en een irritante voormalige huisbaas.
Genoeg om over te schrijven dus!

Ten eerste is mijn nieuwe appartement op de 20e verdieping, in het midden van Ho Chi Minh City, dat ‘s avonds een New York achtig uitzicht geeft, absoluut fantastisch. Het is mooi, luxe, kakkerlakloos en licht.
Lydia en ik kwamen er zondag achter dat op het dakterras op de 22e verdieping een zwembad in aanbouw is, wat natuurlijk een fantastisch uitzicht geeft, wanneer je lekker lui in het zwembad ligt.

Het enige dat mist, zijn mijn persoonlijke spulletjes. En laat dat nu direct hét probleem zijn. Die staan namelijk nog in mijn oude huis…

Vorige week probeerde ik m’n spullen op te halen in mijn oude huis, dat naast de normale voordeur ook een elektrisch rolluik heeft. Rond het middaguur stond ik voor de deur en probeerde ik met mijn afstandsbediening het rolluik omhoog te laten rollen, wat niet lukte. Vervolgens verliep helemaal niks meer volgens plan. Elaine, die in het huis blijft wonen, is momenteel nog in Engeland en ook Alex, die er komt wonen, is niet in Vietnam.
Na wat heen en weer gebel met onze voormalige huishoudster Nguyen, kreeg ik de huisbaas te pakken, die me doodleuk vertelde dat hij geen tijd had om te komen, omdat hij druk aan het werk was. Na wat zeuren bleek dat hij “druk” met z’n middagslaap was. Tsja, hoe Aziatisch…
Uiteindelijk, na bijna drie uur wachten(!), kwam hij dan op z’n dooie akkertje aansloffen. Mijn irritatiegrens was op dat moment al bijna bereikt.
Na twee keer op het knopje drukken kwam dit heldere licht tot de conclusie dat het rolluik niet op een normale manier werkt: (mompelend) “difficult, difficult”. Nee, dat wist ik drie uur daarvoor ook al.
Omdat ik geen officiële huurder meer ben van het huis, weigerde hij iedere vorm van hulp. Ik moest maar wachten tot één van m’n voormalige huisgenoten zou terug komen. Dat ál mijn spullen én werk binnen lagen en de afgelopen 12 maanden trouw mijn huur betaald heb, konden hem blijkbaar niks schelen.

Kokend van woede vond ik toch nog een vlaag van helderheid in m’n hoofd, waarin ik een nieuwe batterij liet zetten in mijn afstandsbediening, maar ook dat mocht niet baten.

Vanmorgen had ik dan eindelijk, via Alex die in Frankrijk zit, het telefoonnummer van de nieuwe huishoudsters te pakken, die ik vol hoop belde. Eenmaal terug bij het huis bleek dat zij de elektriciteitsrekening van de maand juli niet betaald hadden en dat de elektriciteit dus afgesloten is. Ik citeer haar woorden: “Mr. Alex heeft niet gezegd dat de rekening betaald moest worden, dus heb ik niks gedaan.” Ik: “lag er geen geld dan?” Zij: “Jawel, maar hij heeft niet gezegd dat het voor de elektriciteit was.” Zucht, typisch geval van iemand die geen verantwoordelijkheid durft te nemen, niks vervelends, maar daar schijnen Vietnamezen vaker last van te hebben.

Uiteindelijk ben ik naar het elektriciteitsbedrijf geweest, waar ze volgens mij nog nooit een westers persoon binnen hebben gezien en nu hoop ik dat morgen de elektriciteit weer aangesloten is, zodat ik eíndelijk mijn spullen kan gaan ophalen.

Verder gaat het eigenlijk wel prima, vanmiddag de hele middag aan het werk geweest voor school. Toch moet ik wel weer even wennen, ik mis Nederland meer dan ik verwacht had. Maar geen zorgen, ik vermaak me weer prima en mag natuurlijk hélemaal niet klagen!!

Als laatste nog wat fotootjes van ’t afscheidsfeestje en mijn nieuwe appartement (hier later nog wat meer foto’s van, wanneer het helemaal ingericht is).